HTC One Max

تخفیف ویژه

نقد و بررسی تخصصی گوشی HTC One Max - اچ تی سی وان مکس

در ابتدا

مرجع تخصصی نقد و بررسی راژان : بر روی ساعت شرکت اچ‎تی‎سی وقت فبلت فرا رسیده است و آن‎ها در حال حرکت به سمت دیگری هستند. با اتمام کار در توسعه سری گوشی های One از نوع جمع و جورش، این شرکت قصد دارد به سمت دیگر با سری گوشی هایی به اسم One Max حرکت کند. این گوشی بر اساس یک فرمول ثابت شده ساخته شده و تکیه بر ظاهر و ارائه قابلیت ها دارد به نحوی که سری قابلیت های جدیدی را به این سری از گوشی های اچ‎تی‎سی اضافه می‎کند.

بر خلاف گوشی HTC One حالا شاهد پشتیبانی از کارت حافظه خارجی هستیم و می توانید هر تعداد می توانید فایل موزیک و فیلم داشته باشید و با اسپیکرهای عالی این گوشی از آن ها، حتی این دفعه بر روی یک صفحه نمایش بزرگتر، لذت ببرید.

انتخاب این تراشه به نسبت S800 ممکن است اخم به چهره بعضی از افراد بیاورد، ولی با تراشه کند و بی دست و پایی روبرو نیستیم.

باید رابط کاربری این گوشی و سنسور اثر انگشت آن را بررسی کنیم تا بهتر بتوانیم نسبت به کارآیی گوشی نظر بدهیم. با ما همراه باشید.

محتویات جعبه‎ فروش گوشی اچ تی سی وان مکس

طراحی و ساخت

ابعاد این گوشی 164.5 در 82.5 در 10.3 است تا نسبت به گلکسی نوت 3 سامسونگ (151.2x79.2x8.3mm ) اندکی بزرگتر باشد. این بیشتر بودن ضخامت را به راحتی می توان در گوشی با این اندازه حس کرد به طوری که وزن آن نیز برابر با 217 گرم است تا به نسبت فبلت سامسونگ (168 گرم) واقعا سنگین تر باشد.

البته باید گفت این گوشی دارای اسپیکرهای استریویی و 0.2 اینچ صفحه نمایش بزرگتر است.

خیلی سریع این گوشی را به عنوان یکی از گوشی های رده بالای شرکت اچ‎تی‎سی خواهید شناخت. همان ترکیب فلز، پلاستیک با کیفیت و شیشه موجود در One mini دیده می شود و همان حس پرمیموم مشابه با دو عضو دیگر خانواده One را مشاهده می کنیم.

جناحین تمام پلاستیکی یقینا به جالبی لبه های فلزی در گوشی اولیه HTC One نیستند، ولی یقینا دوام بیشتری دارند.

زمانی که این گوشی را در دست می گیرید فورا متوجه مرغوب بودن آن می شوید و با آنکه وزن آن ممکن است برای بعضی ها مشکل ساز باشد ولی با توجه به حس محکمی که ایجاد می کند، قابل تحمل است.

البته باید گفت که حسگر اثرانگشت به خوبی روی پشت نقره ای این گوشی نظیر سنسور مشابهی که در دکمه home آیفون 5 اس دیده می شود، قرار نمی گیرد. بخواهیم جمع بندی کنیم باید بگوییم از نظر طراحی گوشی HTC One Max بسیار ظریف و شیک است و شما از داشتن آن افتخار می کنید.

کلیدها

جدا از حسگر اثر انگشت، این گوشی همان مجموعه کلیدهای کنترلی را نظیر دو عضو دیگر خانواده One دارد.

در جلو اسپیکرها با فناوری BoomSound هر کدام در دو طرف صفحه نمایش دیده می شوند. یک نوار شیشه ای زیر نمایشگر خانه دو کلید خازنی است یعنی Back و Home. یک فشار طولانی روی دکمه Home باعث فعال سازی Google Now و دوباره آهسته ضربه زدن task switcher را باز می کند.

خبری از کلیدهای اختصاصی منو و App Switcher نیست ولی غیبت آن ها با ژست های حرکتی هوشمندانه در رابط کاربری توجیه شده است. به طور معمول شما باید با یک سوایپ به سمت پایین در بالای یک لیست (کشوی اپلیکیشنی یا BlinkFeed) تنظیمات اضافی را نمایان کنید.

بالای صفحه نمایش دوربین جلو به همراه سنسور نور محیطی و مجاورتی است. اسپیکر بالایی نقش بلندگو را در طول تماس ها دارد.

در سمت راست دکمه تنظیم حجم صدا و دکمه پاور دیده می شود. این تغییر به نسبت گوشی های دیگر این شرکت که در بالای گوشی بود باعث می شود، انگشت نشانه درست در بالای سنسور اثر انگشت در زمان از حالت قفل خارج کردن گوشی قرار بگیرد.

پورت microUSB در انتها دیده می شود که قابلیت MHL در آن فعال است تا بتوانید از آن برای USB Host استفاده کنید. میکروفون اختصاصی لغو نویز در پشت این فبلت دیده می شود و علاوه بر لغو نویز عملکرد دیگری که دارد این است که میزان بلندی صدای نویز محیطی را بررسی کرده و به این گوشی اجازه می دهد زمان صحبت کیفیت صدا بالاتر برود تا طرف مقابل با وضوح و شفافیت کامل صدای شما را بشنود.

در بالا پورت اینفرارد و جک هدفون 3.5 میلی متری دیده می شود.

در سمت چپ برآمدگی دیده می شود که باعث باز شدن پنل پشتی می شود.

در پشت به نسبت چیزی که در HTC One و HTC mini دیده بودیم، اوضاع شلوغ تر است. برش آشنا برای جا دادن لنزهای دوربین 4 مگاپیکسلی و فلاش ال ‎ای‎ دی آن مشاهده می شود.

درست زیر لنزهای دوربین اسکنر اثر انگشت است که در عوض قرار دادن انگشت خود روی آن، باید بر روی آن سوایپ کنید.

چیزهای دیگری که اینجا دیده می شوند میکروفون ثانویه و پین های pogo است که به منظور اتصال قاب فلیپ پاور برای افزایش عمر باتری استفاده می شود.

باتری

با وجود امکان برداشتن پنل پشتی، امکان تعویض باتری لیتیوم- پتاسیومی با ظرفیت 3300 میلی آمپر وجود ندارد. زیر این بخش اسلات کارت حافظه خارجی و سیم کارت با قطع میکرو دیده می شود.

در تست های گرفته شده از باتری این گوشی نتایج عالی به دست آمد. امتیاز نهایی نشان از مدت دوام 81 ساعت داشت.

صفحه نمایش عالی 5.9 اینچی

این گوشی دارای یک صفحه نمایش عالی 5.9 اینچی از نوع ال‎سی‎دی با فناوری IPS است که کیفیت تصویر کاملا مشابه با HTC One با صفحه نمایش 4.7 اینچی است. افزایش ابعاد باعث افت تراکم پیکسلی شده است ولی این اختلاف به نسبت گوشی نام برده شده، به سختی نمایان است.

میزان کنتراست در صفحه نمایش این گوشی عالی و امکان مشاهده از زوایای مختلف بسیار خوب است و خبری از تغییر رنگی نیست، تنها در باز و بسته ترین زوایا اندکی افت کنتراست دیده میشود.

این صفحه نمایش ورقه ورقه نیز است تا لایه های فردی آن به شکل محکمی روی هم قرار گرفته باشند و به دنبال آن تصویر تا جای ممکن به سطح شیشه آورده شود.

تنها بخشی که عملکرد این صفحه نمایش می تواند بهتر باشد خوانا بودن در نور خورشید است. نمی توان گفت بد است، ولی همتای بهترین ها نیست.

رابط کاربری Sense 5.5 به همراه سیستم عامل اندروید 4.3

این گوشی مجهز به سیستم عامل اندروید 4.3 است ولی مهم تر از آن رابط کاربری Sense 5.5 خود شرکت اچ‎تی‎سی نیز دیده می شود.

در این رابطه کاربری BlinkFeed بهتر، قابلیت های جدید دوربین، تاگل های قابل سفارشی شدن و امکان خاموش کردن صفحه BlinkFeed دیده می شود.

در قفل صفحه نمایش حالا می توان ویجت ها را قرار داد. شما با یک سوایپ قفل صفحه نمایش ثانویه را آشکار می کنید و شروع به اضافه کردن آن ها می کنید. هر ویجت یک صفحه را اشغال می کند. متاسفانه در حال حاضر تعداد ویجت ها اندک است.

قفل صفحه نمایش پیش فرض دست نخورده باقی می ماند. اطلاعات هواشناسی و ساعت به همراه 4 میانبر دیده می شود. پیام های ورودی و تماس های از دست رفته نیز نشان داده می شوند.

امکان تغییر میانبرهای قفل صفحه نمایش جدا از آن هایی که در صفحه Home قرار گرفته اند نیست.

آخرین صفحه home از سمت چپ بار دیگر برای Blinkfeed این شرکت رزرو شده است و خوشبختانه این بار می توانید آن را خاموش کنید.

این سرویس محتویاتی از شبکه‎های اجتماعی شما در اختیارتان می‎گذارد به علاوه‎ی هزاران منبع خبری. شما می‎توانید موضوعات مورد علاقه‎ی خود را انتخاب کنید تا در این بخش محتوای مرتبط را نگاه کنید همچنین امکان جستجوی محتوای خاص و دلخواه شما نیز وجود دارد.

نظیر نسل های قبلی خود، این گوشی اصلا دارای کلید منو نیست. اکثر بخش های رابط کاربری دارای یک کلید منوی مجازی است و اکثریت اپلیکیشن ها در پلی استور نیازی دکمه منو ندارند، پس جای نگرانی نیست.

ناحیه نوتیفیکیشن ها حاوی خود نوتیفیکیشن ها، ساعت و تاریخ و میانبری به صفحه تاگل های سریع است.

درست است، تاگل های سریع در ناحیه نوتیفیکیشن و منوی کشویی آن قرار نگرفته اند ولی شما با یک ضربه آهسته دوم می توانید به آن ها دسترسی داشته باشید. با کشیدن آن ها با دو انگشت از سمت بالا به پایین نیز می توان از هر جایی از رابط کاربری به آن ها دسترسی داشت.

برای اولین بار در رابط کاربری Sense شما می توانید تاگل های موجود و ترتیب آن ها را انتخاب کنید.

شما تا 5 صفحه home می توانید داشته باشید، آن ها را به سادگی می توان مرتب کرد، اضافه یا پاک کرد و هر کدام از آن ها را می توانید به عنوان یکی پیشفرض، حتی صفحه BlinkFeed را، انتخاب کنید. ویجت ها در کشوی اپلیکیشنی نشان داده نمی شود. با یک حالت زوم کردن به صورت نیشگون گرفتن صفحات home فعال شده از بالا در یک سوم صفحه نمایش نشان داده می شوند و بخش باقی مانده صفحه نمایش برای اضافه کردن میانبرها و ویجت ها است.

در نوار ابزار مخفی که به دنبال یک سوایپ به طرف پایین از صفحه کشوی اپلیکیشن ظاهر می شود یک نوار ابزار مفخی دیده می شود که گزینه های مرتب سازی آیکون ها (براساس حروف الفبا، شخصی و زمان نصب) در آن قرار دارد. این بخش هم چنین میانبرهای پلی استور و جستجو را در بر گرفته که به شما اجازه مدیریت اپلیکیشن و انتخاب اندازه ساختار شبکه آیکون ها را می دهد.

اینترفیس task switcher تغییری نیافته، اپلیکیشن های اخیر به صورت شبکه 3 در 3 از تصاویر بند انگشتی به نمایش گذاشته می شوند تا از تمامی رزولوشن و اندازه صفحه نمایش موجود استفاده شود. این صفحه را نمی توان اسکرول کرد و بنابراین 9 عدد از آخرین اپلیکیشن های استفاده شده حداکثر چیزی است که در آن جا می گیرد. با سوایپ به سمت بالا یا پایین می توانید یک اپلیکیشن را ببندید. با دوبار آهسته ضربه زدن روی دکمه Home این بخش باز می شود.

منوی تنظیمات نیز تغییری نیافته و همه چیز نظیر سابق است و در این جا می توان مواردی نظیر کاغذدیواری، زنگ گوشی، صدای نوتیفیکیشن ها و آلارم ها را سفارشی کرد.

یک صفحه نمایش اختصاصی در حالت Car Mode هم دیده می شود که به صورت خودکار زمانی که فبلت شما با بلوتوث ماشین تان در ارتباط است ظاهر می شود.

لایه بندی پیش فرض کشوی اپلیکیشنی، شبکه 4 در 3 از آیکون ها است تا بهترین استفاده از این صفحه نمایش بزرگ نشده باشد. خوشبختانه شما می توانید حالت نمایش به صورت 4 در 5 را داشته باشید.

هر شبکه لیست عمودی قابل اسکرولی  از آیکون ها به چشم می خورد به همراه یک نوار اسکرول با قابلیت خودکار مخفی شدن در سمت راست که تعداد صفحاتی که اپلیکیشن ها را در خود جا داده اند مشخص می کند. خبری از زبانه های اضافه برای ویجت ها و دانلود های اخیر نیست.

گوشی HTC One Max ( اچ تی سی وان مکس ) نیز دارای یک Kid mode برای محدود کردن دسترسی است. اپلیکیشنی که به شما اجازه می‎دهد برای هر کودک خود، با یک عکس و تاریخ تولد، پروفایل جداگانه داشته باشید و مشخص کنید به چه اپلیکیشن‎هایی می‎توانند دسترسی داشته باشند. برای فعال سازی این حالت ابتدا نیاز به ثبت نام از طریق ایمیل دارید که کمی آزاردهنده است.

اچ‎تی‎سی معمولا در گوشی های خود اپلیکیشنی را قرار می دهد که به شما کمک می کند اطلاعات مهم را از گوشی قدیمی خود به گوشی جدیدتان انتقال دهید. این اپلیکیشن قادر به این است که داده های قدیمی شما را از گوشی اچ‎تی‎سی قبلی یا یک گوشی اندرویدی دیگر، یک ویندوز فون، یک بلک‎بری یا یک آیفون به گوشی جدیدتان انتقال دهید.

همانند با آیفون حالت Do Not Disturb را مشاهده می کنیم که توسط آن کاربر بر روی نوتیفیکیشن ها کنترل دارد. به دنبال روشن کردن آن تماس های ورودی یا هشدارها خاموش می شود، از جمله نوتیفیکیشن های چراغ وضعیت. شما می توانید مخاطبین تماس خود را از این قضیه مستثنی کنید و گزینه ای برای خاموش کردن خودکار این قابلیت در فواصل مختلف زمانی نیز دیده می شود. متاسفانه امکان برنامه ریزی برای فعال سازی آن وجود ندارد.

با آن که این گوشی از نوع فبلت است، ولی این شرکت عملکرد خاصی برای بالا بردن افزایش تجربه کاربری نکرده است، خبری از حالت کار با یک دست، اپلیکیشن هایی خاص نمایشگر بزرگ یا چیزهایی نظیر امکان تقسیم صفحه نمایش نیست و با آنکه پشتیبانی از قلم نوری (و قلم رسمی اچ‎تی‎سی) دیده می شود ولی جایی برای آن بر روی این دستگاه لحاظ نشده است.

تنها چیزی که این شرکت در اختیار کاربران گذاشته اپلیکیشن Scribble است که به شما اجازه می دهد با انگشتان یا قلم خود طراحی هایی بکشید و آن را ذخیره کنید. گرچه هنوز با خدمات نوت 3 سامسونگ و Quick Note ال‎جی در این زمینه فاصله دارد.

حسگر اثر انگشت

این گوشی دارای امکان سخت افزاری جدیدی یعنی سنسور اثر انگشت در پشت خود است. برخلاف سنسور اپل شما باید کمی انگشت خود را روی آن بلغزانید ولی باز هم به اندازه کافی دقیق و سریع است. این گوشی توانایی شناختن حداکثر تا 3 انگشت را دارد، در حالیکه سنسور تاچ‎ آی‎دی اپل حداکثر 5 اثر انگشت را ثبت می کند.

یک قابلیت جالب این سنسور این است که شما می توانید یک اپلیکیشن را به هر کدام از اثرهای انگشت ذخیره شده اختصاص دهید تا به دنبال از حالت قفل خارج شدن گوشی به صورت خودکار باز شود. به عنوان مثال می توانید با انگشت نشانه خود اپلیکیشن phone، انگشت میانی خود دوربین و با انگشت دیگر تنها قفل را باز کنید. متاسفانه، به محض از حالت قفل خارج کردن گوشی، این میانبرها دیگه موجود نخواهند بود که واقعا مایوس کننده است.

برای ثبت یک اثر انگشت سه بار روی سنسور سوایپ می کنید. عدم قابلیت قراردادن انگشت بر روی سنسور برای خواندن آن باعث می شود که بعضی اوقات که عجله دارید در کار شما وقفه ایجاد شود و به نسبت سنسورهای دیگر آهسته تر باشد.

پردازنده و سخت افزار

این گوشی مجهز به چیپست اسنپ‎دراگون 600 است، همانی که درون گوشی HTC One و گلکسی اس 3 سامسونگ دیده می‎ شود. دارای 4 هسته پردازنده Krait 300 با سرعت 1.7 گیگاهرتز، واحد پردازش گرافیکی Adreno 320 و 2 گیگابایت رم است.

تست های بنچمارک را با تست عملکرد تک هسته Krait 300 شروع می کنیم که هم طراز با گوشی گلکسی اس 4 در این زمینه است.

در تست چند رشته پردازنده نیز این گوشی عملکرد مشابهی با سایر گوشی های دارای تراشه S600 از خود نشان می دهد.

GeekBench 3 تست محبوبی در بحث پردازنده است و این گوشی امتیازی تنها کمی کمتر از HTC One اولیه به دست می آورد.

تست های Quadrant و AnTuTu 4 عملکرد کلی این گوشی را در نظر می گیرد و این گوشی نتایج مشابهی همانند با HTC One به دست می آورد.

در تست بنچمارک GFX Benchmark، پردازنده گرافیکی Adreno 320 طبق انتظار عملکرد قابل قبول و هم پایه گلکسی‎های دارای چیپست اسنپ‎دراگون 600 قرار گرفت و البته به شکل بارزی آهسته تر از واحدهای پردازش گرافیکی Adreno 330 تراشه S800 است.

در تست عملکرد مرورگر این گوشی امتیاز قابل قبولی به دست آورد.

با توجه به تست ها باید نتیجه گرفت این گوشی دقیقا همان چیزی که از یک دستگاه دارای تراشه S600 انتظار دارید را نشان می دهد. درست است این چیپست بهترین چیپست شرکت کوالکام نیست ولی تجربه کاربری بدون تاخیری در اختیار شما می گذارد و عملکرد مایوس کننده ای نخواهد داشت.

دیگر شاهد صدای Beats نیستیم، ولی خروجی صدا همچنان بهترین است

وجود این حقیقت که گوشی HTC One Max فاقد برچسب صدای Beats است، یک سری از افراد را نگران کرد که این گوشی ممکن نیست نظیر هم‎نوع HTC One خود خروج صدای عالی داشته باشد. ولی جای نگرانی نیست چون بهترین کیفیت صدا را شاهد بودیم. زمان اتصال به یک جفت آمپلی فایر فعال خارجی این گوشی خروجی صدای بی نقصی بدون هیچ گونه نقطه ضعفی از خود نشان داد. تمامی قرائت ها عالی و سطوح حجم صدا بی نظیر بودند، ترکیبی که هیچ کدام از رقبای این گوشی نمی توانند ارائه دهند.

زمان اتصال یک جفت هدفون عملا شاهد هیچ گونه اعوجاج قابل شنود نیستیم، اندکی افزایش در نویز القایی استریو دیده می شود ولی خروجی صدا تحت تاثیر قرار نگرفته است. واقعا عملکرد بی نظیری را داشتیم.

دوربین اولترا پیکسل بدون قابلیت رفع لرزش اپتیکال تصویر

این گوشی از همان سنسور دوربین اولتراپیکسل 4 مگاپیکسلی که در گوشی HTC One معرفی شد، استفاده می کند به استثنای اینکه شاهد قابلیت رفع لرزش اپتیکال تصویر نیستیم. اندازه سنسور آن مشابه با اندازه اکثر سنسورهای دوربین گوشی های هوشمند (1/3 اینچی) است ولی به لطف رزولوشن کمتر دارای پیکسل های بسیار بزرگتر است. جنبه مثبت ماجرا این است که پیکسل های بزرگتر عملکرد بهتر در شرایط نوری ضعیف دارند.

نسبت اندازه تصویر 16:9 است که برای مشاهده روی گوشی و اکثر تبلت ها و تلویزیون های HDTV عالی است. تصاویر دارای نسبت تصویر 4:3 ایجاد شده روی گوشی های دیگر یا نوار مشکی خواهند داشت یا کراپ می شوند که تا حدی به بستن شکاف رزولوشن کمک می کند.

یکسری پیشرفت‎های نرم افزاری در این دوربین دیده می شود، به عنوان مثال شما می توانید با استفاده از حالت PiP dual-shot mode، با استفاده از دو دوربین خود به صورت همزمان عکس بگیرید و حتی می توانید در حین ضبط فیلم، پنجره کوچکتر را تغییر اندازه و یا مکان دهید.

اینترفیس دوربین ساده است، دو کلید شاتر دیده میشود، یکی برای گرفتن تصاویر ثابت و دیگری برای فیلم برداری)، در بالای آن ها میانبر به بخش گالری و در زیر دکمه افکت ها دیده می شود. در سمت چپ تصویر گزینه انتخاب نوع فلش و تاگل Zoe دیده می شود.

به دنبال فعال کردن حالت Zoe (یک شاخص در انتهای صفحه نمایش تایید می کند در این حالت قرار دهید) و آهسته ضربه زدن بر روی کلید شاتر دوربین ثابت، این کلید به یک نوار پیشرفت تبدل می شود، سه ثانیه می شمارد که در طول آن گوشی یک فیلم می گیرد و به شما یادآوری می کند بی حرکت بایستید.

دوربین گوشی HTC One Max تصاویر ایجاد می کند که رنگ قابل قبولی دارند ولی میزان جزئیات کم و در معرض گذاری با نور بهترین نیست. البته جای تعجب دارد که با توجه به پیکسل های بزرگتر، مقدار منصفانه ای از نویز دیده می شود.

این گوشی دارای حالت HDR هم برای دوربین ثابت و هم فیلم برداری خوب است. برای تصاویر ثابت، این حالت سایه ها را خود روشن می کند ولی باعث رنگ پریدگی نواحی بسیار روشن می شود. حداقل باید گفت این افکت بیش از حد نظیر HTC One مبالغه در کار خود نمی کند.

دوربین فیلم برداری با قابلیت گرفتن ویدیوهای فول اچ دی و وجود حالت HDR

دوربین ویدیوی گوشی HTC One Max قادر به گرفتن حداکثر ویدیوهای 1080p با فریم ریت 30fps است. یک گزینه HDR برای فیلم ها نیز دیده می شود ولی فعال سازی آن باعث می شود فریم ریت به 28 فریم بر ثانیه کاهش یابد و میدان دید باریک تر شود. پشتیبانی از ویدیوهای اچ دی با فریم ریت 60 فریم بر ثانیه نیز دیده می شود.

دوربیم فیلم برداری دارای قابلیت فوکوس خودکار مداوم است و شما گزینه ای برای قفل کردن فوکوس در حین فیلم برداری، اگر در صحنه های پر تحرک مدام در حال فوکس کردن است، در اختیار دارید.

ویدیوها با فرمت MP4 و بیت ریت 20 مگابیت بر ثانیه ذخیره می شوند که بسیار بالا و قابل قبول است. کیفیت صدا استریو و 192 کیلوبایت بر ثانیه است. فریم ریت ولی همیشه 30 فریم بر ثانیه نیست و به 28 فریم بر ثانیه نیز افت می کند.

سطح جزئیات بسیار خوب، حتی در شرایط نوری کم، است. رنگ ها اندکی بیش از حد اشباع شده هستند ولی نه مشابه با چیزی که اکثر گوشی ها به وجود می آورند و مقدار قابل قبولی هم نویز دیده می شود که تحت شرایط نوری کم به وجود می آید. با این حال، دوربین گوشی One Max یکی از بهترین دوربین های فیلم برداری است که دیده ایم تا زمانی که نرخ 30 فریم بر ثانیه را رعاین کنید.

ویدیوهای گرفته شده در حالت HDR در بخش های بسیار روشن جزئیات بیشتری را نمایان می کند ولی برای سایه ها کاری انجام نمی دهد. تعادل سفید از حالت طبیعی خود خارج است (ویدیوها ته رنگ ارغوانی رنگ دارند) و رنگ ها دل گرفته تر هستند.

به یاد داشته باشید میدان دید به شکل بارزی در حالت گرفتن ویدیو به صورت HDR باریکتر میشود، که یعنی شما قادر به قرار دادن سوژه های کمتری در قاب به نسبت معمول خواهید بود.

حالت گرفتن ویدیو با نرخ 60 فریم بر ثانیه نیز دیده می شود ولی رزولوشن به اچ دی کاهش پیدا می کند. چنین چیزی بد به نظر نمی رسد ولی نتیجه نهایی واقعا بد است. جزئیات بسیار کم است و حتی کلیپ ها با آن که بسیار روان اجرا می شوند، توصیه می شود از این حالت استفاده نکنید. عجیب است که در این حالت میدان دید وسیع تر به نسبت حتی گرفتن ویدیوهای فول اچ دی با خاموش بودن حالت HDR است.

تصاویر گرفته شده با دوربین HTC One Max را میتوانید در زیر مشاهده نمایید.

در انتها

گوشی HTC One Max یک فبلت بسیار قوی است. صفحه نمایش عالی است و به همراه آن دوربین های جلوی استریو و عمر باتری عالی دیده می شود تا با دستگاه خوبی برای بازی و مشاهده ویدیو روبرو باشیم. درست است ویدیو پلیر خود گوشی از نظر پشتیبانی از کدک ها محدود است ولی می توان از پلی استور گزینه های بهتری دریافت کرد.

بدنه فلزی و یکپارچه است تا این گوشی ظاهر زیبایی داشته باشد.

متاسفانه، حتی گوشی با این بنیاد محکم قدرت کافی برای رقابت با گوشی های در پیش رو ندارد. رقیب این گوشی گلکسی نوت 3 سامسونگ است ولی جای برنده شدن کمی دارد.

دوربین اولتراپیکسل تنها در شرایط نوری کم عملکرد خوبی دارد و رفع لرزش اپیتیکال تصویر نیز در آن مشاهده نمی شود. چیپست نیز با آنکه یقینا روان و قدرت دارد ولی شایسته یک پرچم دار نمی تواند باشد.

استفاده کمتر از حد بهینه از فضای موجود در جلوی گوشی نیز تا حدی یک مشکل به شمار می رود. با داشتن صفحه نمایشی با این ابعاد که تنها اندکی از گلکسی نوت 3 بزرگتر است، این گوشی 13 میلی متر بلندتر، 3 میلی متر پهن تر و 2 میلی متی ضخیم است که واقعا بزرگ به شمار آید.

HTC One Max وظیفه سخت تری به نسبتHTC One  دارد. گوشی قبلی این خانواده از نظر قدرت پردازش می توانست با گلکسی اس 4 رقابت کند، قابلیت OIS را در کنار دوربین رزولوشن کم خود داشت و به نسبت گوشی سامسونگ از نظر کیفیت ساخت و ظاهر بهتر بود. ولی گوشی که One Max باید با آن رقابت کند گلکسی اس 4 نیست و این گوشی مزایای خاصی هم ندارد، دارای سنسور بی همتای اثرانگشت است ولی عملکرد آن در حال حاضر آنقدر محدود است که تفاوتی برای این گوشی ایجاد نکند.

ویژگی های اصلی

▲ پشتیباین از شبکه 4G
▲ صفحه نمایس لمسی خازنی 5.9 اینچی از نوع Super LCD 3 با رزولوشن 1080p و تراکم پیکسلی 373ppi
▲ سیستم عامل اندروید 4.3 به همراه رابط کاربری HTC Sense 5.5
▲ دوربین " 4.0 اولترا پیکسل" با قابلیت ضبط ویدیو با کیفیت 1080pو صدای استریو
▲ HTC Zoe
▲ دوربین جلو ( سلفی ) 2.1 مگاپیکسلی با قابلیت ضبط ویدیو با کیفیت 1080p
▲ سرویس های مسیر یابی GPS به همراه A-GPS، GLONASS
▲ پورت microUSB با قابلیت فعال شده MHL
▲ بلوتوث 4.0
▲ پشتیبانی از NFC و اینفرارد
▲ پشتیبانی از USB OTG
▲ سنسور مجاورتی و شتاب سنج
▲ قابلیت حذف نویز و سر و صدا با استفاده از میکروفن اختصاصی برای مکالمه بهتر
▲ بدنه شیک آلومینیومی
▲ اسپیکرهای جلو با کیفیت استریو و فناوری BoomSound
▲ خروجی صدای فوق العاده

معایب اصلی

▼ عملکرد دوربین 4 مگاپیکسلی اولتراپیکسل در شرایط نوری خوب، جالب نیست
▼ باتری غیر قابل تعویض
▼ پشتیبانی ضعیف از کدهای صوتی و تصویری
▼ دلچسب نبودن سنسور اثر انگشت به واسطه پشتیبانی ضعیف نرم‎افزاری
▼ تراشه اسنپ‎ دراگون 600 دیگر بهترین نیست